De laatste paar jaar brengt Disney de een na de andere live-action remake uit van hun klassieke animatiefilms. Zo zagen we The Little Mermaid onlangs in de bios, en kwamen ook Mulan en Assepoester ook opnieuw tot leven op het witte doek. De eerstvolgende film die op de planning staat, is Snow White. Maar amper nadat Disney de trailer lanceerde, werd de film al overspoeld met kritiek.

De vrouwen uit de film 'Oppenheimer': dit wil je weten over de briljante, gecompliceerde vrouwen >

Waarom vallen zo veel mensen over de invalshoek van Snow White?

Eerlijk gezegd reageerde ik eerst laaiend enthousiast toen Disney de film Snow White aankondigde. Het was een van mijn lievelingsfilms toen ik klein was, en ik bedoel: Gal Gadot als Boze Koningin? Dat wil ik zien.

Mijn enthousiasme werd meteen getemperd toen ik een fragment zag van de twee hoofdrolspeelsters, Gal Gadot en Rachel Zegler. Niet omdat ik hen geen leuke actrices vindt; integendeel. Alleen kondigden ze aan dat het plot van Snow White moderner zou worden. Passender bij deze tijd, volgens hen: 'Ik bedoel gewoon dat het niet meer 1937 is.' begint Rachel Zegler. 'We hebben een Sneeuwwitje gecreëerd die niet door een prins zal worden gered. Ze hoeft niet door een prins te worden gered, en ze droomt niet over de ware liefde vinden. Ze droomt over het worden van een leider waarvan ze weet dat ze het in zich heeft. Zij is dit keer de proactieve persoon in de film.'

Mijn vraag: waarom? Waarom kiezen voor een girl boss-sneeuwwitje, terwijl het oorspronkelijke Grimm-sprookje daar helemaal niet om ging? (En was het ontsnappen aan drie aanvallen op haar leven, het zelf gaan wonen in een boshuisje en het onderhouden van zichzelf en de zeven dwergen niet girl boss-genoeg?)

Pseudo-feminisme

Ik val maar meteen met de deur in huis: kritiek hebben op het lot van Disney-prinsessen zoals Sneeuwwitje is niet waar het feminisme om draait. Wat mij betreft is dit eerder een vorm van pseudo-feminisme, waarbij de kernprincipes van het feminisme totaal uit het oog worden verloren.

Niet iedere vrouw is een geboren leider. Of een girl boss. Niet iedere vrouw wíl een leidinggevende rol of een hoge positie in een bedrijf. En dat is OK! De remake van Snow White (en andere live-actions van Disney) laten het lijken alsof je als vrouw zwak bent als je wél hoopt op die prins op het witte paard, wél wilt trouwen met de persoon van je dromen of wél liever thuis blijft bij de kinderen.

In tegenstelling tot wat de live-action films van Disney je laten denken, hoéf je als vrouw niet per se uitzonderlijk te zijn. Iets bijzonders te bereiken. Een leider te zijn. En mannen hoeven dat óók niet. Gelijkwaardigheid, weet je nog?

Was dat niet juist de kracht van de succesvolle Barbie-film en de speech van America Ferrera, waarin ze zich afvroegen waarom er eigenlijk nog geen Ordinary Barbie was? Gewoon een doodnormale vrouw, goed genoeg om wie ze is.

Waarom mag de vrouw in een progressieve film zich tegenwoordig niet meer focussen op liefde of het vinden van liefde? Ik zou willen dat we met feminisme en gendergelijkheid op een punt waren gekomen dat niet elke vrouwelijke hoofdrolspeelster per definitie buitengewoon moet zijn. Sneeuwwitje wilde haar ware liefde vinden en weetje, dat is prima. De meesten van ons willen tenslotte dat ook. En bovendien: in de tussentijd was ze alles behalve wanhopig aan het wachten op de prins. Hij was überhaupt maar een fractie van een seconde in de film te zien. Sneeuwwitje wilde geen leider zijn, en velen van ons ambiëren dat pad ook helemaal niet per se.

Mijn punt is: het lijkt wel alsof een vrouw tegenwoordig in een of andere machtspositie moét zitten, anders wordt het afgedaan als anti-feministisch. Terwijl, waar het om gaat is dat we vrouwen met verschillende behoeften, verlangens, achtergronden, voorkeuren en persoonlijkheden als even waardevol zien, met iets te bieden en iets te zeggen. Daar hoef je helemaal niet speciaal voor te zijn.